| UWAGA! Obecna zawartość serwisu jest testowa - strona jest w trakcie tworzenia. | 16.04.2024 Środa 23:10 |
| Longmorn for The Dram Takers | ||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||
 | ||||||||||||||||||||||||||||||
| wiktor | Aromat/barwa: epoksydowo-prochowa epopeja! zapach znakomicie nasycony i jednocześnie inhalacyjny, eukaliptusowy, są w nim także bejce lakiernicze, mocno ziołowe przyprawy do pieczeni, szyszki, nalewka czereśniowo-orzechowa, skóra i zwietrzała czekolada - jest glengoynowa, wiśniowa pestkowość, są silnie zasadowe... salicylany (?), cedr, gałka muszkatołowa, bibuła - bardziej dostojny i poukładany od "przysłowiowej, starej Karuizawy", które próbują często-gęsto naśladować ten właśnie styl Smak/finish: prawdopodobnie najlepsza wytrawno-skórzana opcja z możliwych, minimalnie cierpka i zarazem rozkosznie sernikowa, miody pitne, lekko popiołowa korzenność i guajazyle przeplatają się z esencjonalną melasą (jednak nie mdłą, czy przesadnie ulepkową, jak np. w Glengoyne 1972 Diamond z MOS!), sadza i cykoria prowadzące wprost ku wiśniowym, nieco liściastym i herbacianym, spokojnym terytoriom... nie ma tu ani kiepskiej dębiny, ani papierzysk, ani proszku do pieczenia, kwasowość pochodząca z sherry jest perfekcyjnie ujarzmiona, wszystko należycie poukładane (czy nie napisałem tego przy aromacie?) - jak na niemal 50-letnią whisky, ma ten bottling absolutną klasę i długi, cierpliwy, sentymentalny, fantastyczny finisz, na finale ujawniający niespodziewanie lukrecję Uwagi: tak to jest, kiedy świetna whisky nie starzeje się banalnie... Ocena:   |
| R E K L A M A |