bestofwhisky.pl

[Wojciech]

Widzę, że zrobiła się niezła dyskusja. Moim zdaniem Kilchoman na razie jest ciekawostką i tylko ciekawostką. Może za jakieś kilka lub kilkanaście lat będzie to ciekawa whisky, ale na razie to tylko wynalazek.
Nie piłem spirytu z Ardbega, ale spróbowałem kilka naszych wypustów ze ściany wschodniej (pędzonych przy świetle księżyca) i były lepsze od Kilchoman.
Nie wiem dlaczego, Ardbeg Blasda zrobił się synonimem czarnego luda, mi ta whisky całkiem smakuje, jest tak inna niż cały Ardbeg, że ma coś w sobie Gdybym miał do wyboru kupić Blasdę, czy Kilchoman, wolałbym Blasdę Może kiedyś... Na razie flekuję ją świadomie i z pełnym przekonaniem
A poglądu odnośnie urokliwości Kilchoman nie zmienię. Otoczenie jest ładne, ale same budynki destylarni są paskudne

[Wiktor]

[Pawcio]

Tak jak myślałem 200 stówki za 3 YO łychę ) jak to się ma choćby do 18YO Caol ila za 150 zł w Makro;)).

Żenua.

[Zirh]

[Rajmund]

Porównując Kilchoman i Ardbeg nie zapomnij o rożnicy skali produkcji. Wydajność Ardbeg to 1.000.000 litrów. W Kilchoman są w stanie wyprodukować 90.000 litrów. W Kilchoman nie ma miejsca na odstępstwa od normy, szaleństwa w stylu Blasdy. Oni nie robią żadnych "wersji", nie stosują zróżnicowanych słodów, rozmaitości beczek, czy innych kombinacji. Na dodatek, sami sobie hodują jęczmień. W teorii wygląda to bardzo pięknie, wręcz sielankowo. W praktyce - i dobry i zły jęczmień, i udany i nieudany słód trafiają do kadzi zaciernej. Produkt Kilchoman będzie więc z natury wypadkową tego dobrego i złego, udanego i nieudanego. Kilchoman skazana jest na to - niestety - żeby pełnić rolę ciekawostki na gorzelniczej mapie Szkocji. Naprawdę dobre whisky pochodzić będą z Dailuaine, Knockdhu, Inchogwer i innych - gdzie można bardzo łatwo odsiać ziarno od plew.

Tak się składa, że za jakieś dwa tygodnie będę w Kilchoman, gdzie będę uczestniczył w dość gruntownej zabawie podniebiennej m.in. z miejscowymi produktami - i tymi w pełni łiskowymi, i z tymi jeszcze niedojrzałymi. Co najlepiej chyba świadczy o tym, że krzyżyka na tej destylarni tak całkiem nie postawiłem. Pewno, że będę próbował Kilchoman. Obiecuję zachować obiektywizm i zdać tutaj relację z tej zabawy

Pozdrawiam,
Rajmund

[Zirh]

[Wiktor]

Hm hm hm Czytam Pawle opis i mam dość mieszane odczucia Znaczy się, konkluzja z gatunku "kraina łagodności" jaką po nim przedstawiłeś, z tegoż opisu - jak dla mnie - nie płynie Ale mniejsza. Czy jednak trafniejsze porównawczo, od kryterium wiekowego, nie byłoby kryterium cenowe? Może i ta Kilchoman być cokolwiek lepsza od innych dymnych, płaskich młodzizn, lecz czy nie słuszniej podkreślić że w tej cenie dostępne są o wiele lepsze opcje?...
Rzecz wygląda dla mnie tak jak od samego początku - wypuszczono na rynek coś owszem pijalnego, aprobowalnego - za niemałą jednak kasę. W tej chwili, poznawszy Twój opis, na pewno nie zaryzykuję butelki, środki ulokuję gdzie indziej... Do Kilchoman podejdę nie wcześniej, jak za parę lat. Niech mnie wtedy czymś pozytywnym zaskoczy

[Czarek]

nic dodać, nic ująć

[Zirh]

[Wiktor]

Miałem na myśli to, że ją po swoim opisie jednak dość łagodnie w podsumowaniu potraktowałeś A że torfowa, wziąłem za pewnik Jednak nie zwiodą nas owe młode torfy jak niejednego Szweda czy innego amatora fenoli

Od wczoraj jestem mocno "zbolały" po teście paru wcale już nie-tak-młodych łyszek, z tzw. średniej półki... He! ktoś zarzucił mi ostatnio nadmierną pobłażliwość ocen... To się w bazie wkrótce zmieni, oj zmieni

[Czarek]

jakie tam zarzucał, jedynie dostrzegł

[Rajmund]

[Zirh]

[Wiktor]

[Rajmund]

Piotrze (i wszyscy czytający ten wątek),

Przepraszam jeśli cokolwiek, co napisałem w tym wątku, zabrzmiało ad personam. Absolutnie nie tak chciałem. Widzisz, rzecz w tym, że z pewnych powodów, o których jeszcze za wcześnie publicznie pisać, mam ostatnio wiele przemyśleń na temat możliwości realnego zaistnienia na rynku małej, nieznanej, nowej destylarni. I jej produktów. Stąd też pojawiły się gdzieś tam również zastrzeżenia, że w gruncie rzeczy życzę im dobrze. W trakcie tych rozmyślań jednak wykorzystuję całą moją wiedzę i doświadczenie - nie tylko na temat tego jak whisky smakuje, ale też na temat tego, jak whisky jest robiona i co wpływa na ostateczny rezultat. Jaki bywa jęczmień, jaki bywa słód, jaki bywa torf, co się dzieje jak zabraknie prądu w takcie fermentacji burzliwej i co się robi gdy zawodzą wiatraki do zbijania piany na kadziach fermentacyjnych, jakiego mydła się używa żeby piany nie rozlać po destylarni (tak, tak!). A co jak zapije (albo zaśnie, bo kluczowy punkt akurat wypadnie w nocy) master distiller i nie przesunie wajchy oddzielającej frakcje. Albo jak jest wyjątkowo mokre lato i suszący się torf zaczyna gnić na torfowiskach. I tak dalej. W Kilchoman będą musieli to wszystko wlać w jedną wielką kadź, zmieszać ze sobą i sprzedać jako ichnią single malt. Albo próbować zamaskować te braki jakimś finiszem. Znaczy, zrobią to jak już skończy się pierwszy, a nawet drugi - skądinąd niezły, bo torfowy - wypust ich whisky. Bo wszystko, lub prawie wszystko muszą sprzedać jako whisky słodową. Za butelkę takiej bierze się ok. 40-50 funtów. Za butelkę podrzędnego blendu, do którego takie wypadki przy pracy powinny trafić - najwyżej 15 funtów. Podałem przykłady - które można prześledzić organoleptycznie - co się dzieje z marką, która nagle musi, po prostu musi, zacząć sama zarabiać na siebie. Edradour i Bruichladdich jeszcze do niedawna wcale nie musiały być podrasowywane dodatkowym dojrzewaniem w wyszukanych beczkach. A akurat te dwie marki mają cały ogromny zasób starych roczników, których domieszka zawsze może uratować daną partię whisky.

Nie powiedziałem, że w Kilchoman nie są w stanie wyprodukować dobrej whisky. Jasne, że potrafią. Ale ich standardowa wersja albo nigdy się nie pojawi - będą kolejne partie, jak w Bruichladdich - albo nie będzie do pięt dorastała standardowemu wypustowi z Isle of Jura (z której też niezłe whisky pijałem). I dlatego raczej nie zapiszę się do fanclubu Kilchoman.

Przypomina mi się tu casus Tomintoul. Kiedy pierwszy raz odwiedziłęm tę destylarnię (starzy znajomi znają już te opowieść na pamięć), dowiedziałem się od ichniego master brewer, że na dobrą sprawę są pewne zasady, pewne procedury, ale jak im się nie chce, to nie podgrzeją odpowiednio wody przy zacieraniu (oszczędność energii), jak zapomną, to fermentacja trwa dwa razy dłużej niż normalnie, a jak im się spieszy, to o połowę krócej, że alembiki i ich kształt nie mają żadnego uzasadnienia dla charakteru whisky, a beczki napełniają takie, jakie im akurat w danym momencie dowiozą. Generalnie - olewamy co robimy, byle na koniec jakiś bimber nam wyszedł i miał procenty. W efekcie, whisky z Tomintoul jaka jest każdy widzi. Ale zdarzyło mi się pić zupełnie zjawiskowe wypusty. Jednobeczkowe, single cask. Bo akurat się udało mimo wszystko. Zresztą, ponad 40 lat temu. Taka natura produktu naturalnego, jakim jest whisky. Nie ma reguły, ale w przypadku dużej skali produkcji jest pole manewru, możliwość odsiania ziarna od plew. Kilchoman z zasady tej możliwości nie będzie miała nigdy.

Niedawno komuś tłumaczyłem, że w przypadku produkcji whisky ważne są wszystkie elementy składowe, wszystkie surowce - woda, jęczmień, drożdże - bo potem już niczym nie da się błędów zamaskować. W przeciwieństwie do pędzenia swojskiej gorzały, którą z zasady potem albo leje się w butelki z etykietką "Absolwent", albo dosmacza tym i owym, robiąc likiery, nalewki i inne wynalazki. A błędy są wpisane w naturalny charakter whisky. Niekoniecznie błędy ludzkie.

Kończmy, bo rzeczywiście wątek zaczyna się przeradzać z pojedynek. Z tego, co wieim o whisky, o procesie produkcji i na podstawie degustacji kilku mniej lub bardziej starych wypustów z Kilchoman - ale nigdy dotąd whisky stamtąd, fakt - stoję na stanowisku, że dla Kilchoman istnieje na rynku whisky miejsce li tylko jako swego rodzaju ciekawostki. Sympatycznego miejsca, które się chętnie odwiedza na Islay, ciekawostki jako whisky lokalnej, robionej zgodnie z tradycją uświęconymi zasadami (własna produkcja jęczmienia, skarmianie wysłodzin na miejscu, ekologia i generalnie praca u podstaw). Na szerszą jednak skalę, whisky stamtąd zachwyci tylko w wyjątkowych przypadkach. Jednym z nich jest, być może, pierwszy wypust. Co jest też naturalne i zrozumiałe. Jednak zdecydowanie wstrzymam się z akcesem do fanclubu Kilchoman. Jeśli ktoś - w tym Ty, Pawle, z całym szacunkiem - uważa, że jest to świetna destylarnia i robi dobrą whisky - ja nie mam absolutnie nic przeciwko temu. Mam nadzieję wrócić ze Szkocji z entuzjastyczną recenzją Kilchoman 2009 release. Bo czemu nie? Nie zmieni to jednak mojego przekonania o miejscu tej whisky na mapie szkockich destylarni.

Pozdrawiam,
Rajmund