Galeria: Szkocja 2006 (3) - Kintyre, Oban, Skye.

Kraina whisky - fotografie Rajmunda Matuszkiewicza.

Powrót do spisu galerii

		Tak wyglÄda gĹĂłwna ulica w Campbeltown. Nietrudno przeoczyÄ ten wysoko zawieszony szyld oznaczajÄcy wjazd do Springbank. Trudno, czy nietrudno, ja przejechaĹem obok i nie zauwaĹźyĹem. Dopiero za drugim razem, po zasiÄgniÄciu jÄzyka, udaĹo mi siÄ trafiÄ pod wĹaĹciwy adres.				Fotograficy National Geographic nie powstydziliby siÄ podchodĂłw, jakie urzÄdziĹem tej foce szarej wylegujÄcej siÄ na skale przy brzegu na Kintyre. Sprawne oko wypatrzyĹo jÄ mimo, Ĺźe oczyma duszy juĹź widziaĹem destylarniÄ Springbank, do ktĂłrej wĹaĹnie chyĹźo zmierzaliĹmy.

		Campbeltown znajduje siÄ na samym koĹcu pĂłĹwyspu Kintyre. Dalej juĹź tylko kawaĹek morza i... Irlandia. Ten gĂłrzysty lÄd w tle wieĹźy bodaj ratusza w Campbeltown, to wĹaĹnie zielona wyspa.				WÄska uliczka prowadzi prosto na dziedziniec destylarni. Na Ĺcianie widaÄ nazwy czterech produkowanych tu whisky – Springbank, Longrow, Hazelburn oraz Campbeltown Loch.

		JuĹź jesteĹmy na dziedziĹcu Springbank. Za chwilÄ weĹşmiemy udziaĹ w najciekawszym bodaj zwiedzaniu destylarni podczas tego objazdu Szkocji. PĂłki co, jesteĹmy szczÄĹliwi, Ĺźe w ogĂłle tutaj trafiliĹmy. ZagadniÄty po drodze miejscowy mĂłwiĹ z tak koszmarnym akcentem, Ĺźe jedynie „round the corner” zrozumiaĹem.				WnÄtrze jednego z magazynĂłw w Springbank. To zdjÄcie zrobione zostaĹo jeszcze przed rozpoczÄciem zwiedzania. Tam po prostu magazyn jest otwarty i na dobrÄ sprawÄ moĹźna sobie wejĹÄ do Ĺrodka bez wiÄkszych ceregieli. Nie sprawdzaĹem jak jest z ewentualnÄ prĂłbÄ wytoczenia beczki.

		Tutaj, obok beczek Springbank, leĹźakujÄ beczki whisky z innych destylarni. magazyn ten wykorzystywany jest przez niezaleĹźnego dystrybutora, Cadenhead, zwiÄzanego bardzo mocno z destylarniÄ Springbank. Jak widaÄ, mamy tutaj i beczkÄ Macallan, i Balblair...				To tutaj powstaje wspaniaĹa Springbank. ZwiedzajÄc to miejsce trudno oprzeÄ siÄ zdziwieniu, Ĺźe etykiety Springbank drukowane sÄ w profesjonalnej drukarni. CaĹa Springbank to jeden wielki zryw peĹnych entuzjazmu ludzi, ktĂłrzy najchÄtniej opisywaliby whisky rÄcznie, na karteczkach wyrwanych z zeszytu. ZdumiewajÄce, jak cudownÄ whisky moĹźna stworzyÄ w ten sposĂłb. Na zdjÄciu, brama z pomaraĹczowym otokiem prowadzi wprost do hali alembikĂłw.

		Niewiele juĹź takich podĹĂłg do sĹodowania jÄczmienia zostaĹo w Szkocji. Jeszcze tylko Bowmore, Laphroaig, Highland Park i Balvenie. I juĹź. Tymczasem w Springbank moĹźna nawet wĹasnorÄcznie chwyciÄ za rodzaj grabi i przyczyniÄ siÄ do zapobiegania splÄtaniu kieĹkĂłw jÄczmienia. MĂłwiÄc wprost – moĹźna zĹapaÄ za grabie i przerzuciÄ ten sĹĂłd. Co teĹź ochoczo uczyniĹem chwil parÄ po wykonaniu tego zdjÄcia.				A tak wyglÄda kieĹkujÄcy jÄczmieĹ, ktĂłry po wysuszeniu i zmieleniu zostanie wykorzystany do produkcji whisky.

		Po demonstracji jak przerzucaÄ jÄczmieĹ, nasz przewodnik przekazuje grabie pierwszemu ĹmiaĹkowi.				A teraz to juĹź Wasz czĹowiek biega po sĹodowanym jÄczmieniu. Co za radocha... Ciekawe, Ĺźe naleĹźnoĹci za wykonanie za nich roboty wcale nie odliczyli mi od ceny biletu wstÄpu do destylarni.

		A popatrzcie jak rĂłwniutko ciÄgnÄĹem! Do tego momentu juĹź byĹem troszkÄ zmÄczony. Jednak w Springbank nikt nikogo nie popÄdza, moĹźna siÄ bawiÄ niemal do woli. Jeden z wielu fragmentĂłw, gdzie Springbank bije na gĹowÄ zwiedzanie jakiejkolwiek innej destylarni.				Grabki prujÄ jÄczmieĹ aĹź miĹo. DziÄki temu kieĹkujÄce ziarna nie zbijajÄ siÄ i nie puchnÄ z gorÄca, co zrujnowaĹoby starania gorzelnikĂłw.

		KieĹkujÄcy jÄczmieĹ z bliska. I smakuje ciekawie. W smaku wyraĹşnie czuÄ, Ĺźe w tych ziarnach wiÄkszoĹÄ skrobi zdÄĹźyĹo juĹź zamieniÄ siÄ w cukry.				Grabeczki do czesania sĹodu w caĹej okazaĹoĹci. Ta czÄĹÄ, ktĂłra na zdjÄciu jest na gĂłrze, tak naprawdÄ podczas pracy pruje po podĹodze.

		A tutaj mamy skĹad opaĹu w Springbank. Ale to nie wÄgiel lecz wysuszony torf, ktĂłry wykorzystywany jest tutaj do suszenia sĹodu jÄczmiennego.				Nasz przewodnik pokazuje nam kÄs suszonego torfu i opowiada o tym, jak ten torf wpĹywa na smak ostatecznego wyrobu. Jak powszechnie wiadomo, produkowana tutaj Springbank jest Ĺrednio zatorfowiona, Longrow ma wiÄkszÄ zawartoĹÄ torfu, z kolei sĹĂłd na Hazelburn jest suszony zupeĹnie bez uĹźycia torfu.

		Rzut oka na piec znajdujÄcy siÄ pod suszarniÄ sĹodu. W tej chwili ogieĹ jest wygaszony, bo czekamy na zakoĹczenie sĹodowania jÄczmienia – na tej podĹodze, ktĂłrÄ byĹo widaÄ na poprzednich zdjÄciach. Takiego pieca nie zobaczymy w wiÄkszoĹci pozostaĹych destylarni w Szkocji.				Alembiki w Springbank. Nasz przewodnik – bardzo fachowy, znajÄcy siÄ doskonale na rzeczy – opowiada nam o systemie dwuipĂłĹkrotnej destylacji whisky.

		Jeszcze raz alembiki w Springbank. Z innej perspektywy.				Ponownie jesteĹmy w magazynie. Tym razem oficjalnie, z przewodnikiem i resztÄ grupy zwiedzajÄcych. W takich destylarniach jak Springbank i gatunek zwiedzajÄcych jest zupeĹnie inny niĹź we wszystkich Taliskerach, Dalwhinnie’ach i im podobnych, gdzie aĹź roi siÄ od turystĂłw, ktĂłrym rĂłĹźnicy nie robi czy im nalaÄ do degustacji Chivas, czy Strathisla.

		Na kaĹźdym z magazynĂłw widnieje charakterystyczne logo Springbank				WnÄtrze jeszcze jednego z magazynĂłw Springbank. Tutaj wszedĹem zupeĹnie nieproszony, wykonaĹem szybkie, szpiegowskie zdjÄcie i oddaliĹem siÄ w sobie tylko znanym kierunku...

		Ostatni rzut oka na alembiki w Springbank.				Ze Springbank pojechaliĹmy w gĂłrÄ Kintyre, tym razem wybierajÄc podrzÄdnÄ drogÄ (i klnÄc siarczyĹcie na jej nieprzejezdnoĹÄ) wiodÄcÄ wzdĹuĹź poĹudniowo-wschodniego wybrzeĹźa, z widokiem na wyspÄ Arran. To w tle to wĹaĹnie gĂłrzysta Arran.

		Po drodze na pĂłĹnoc, wzdĹuĹź zachodniego wybrzeĹźa, trafiliĹmy na miejscowoĹÄ Kilmartin, gdzie w miejscowym koĹciele i cmentarzu znaleĹşÄ moĹźna sporo zabytkowych rzeĹşbionych kamieni nagrobnych. A w ogĂłle, to miĹe miejsce na odpoczynek w podrĂłĹźy.				KawaĹek za Kilmartin znajduje siÄ zamek Carnassarie – Ĺliczne i dobrze zachowane ruiny Ĺredniowiecznego zamczyska.

		Zamek Carnassarie widziany z innej perspektywy. JakoĹ zawsze nie mogÄ wyjĹÄ z podziwu, Ĺźe w Szkocji moĹźna tak niesamowicie dobrze utrzymaÄ ruiny zamku, nawet jeĹli stojÄ w szczerym polu, z dala od jakiejkolwiek miejscowoĹci. I trawa przystrzyĹźona, i barierki porobione, i poszczegĂłlne pomieszczenia opisane. I ani Ĺladu wandali.				Charakterystyczne paprotki porastajÄce stare, Ĺredniowieczne mury zamczyska Carnassarie.

		Na nocleg tego dnia wybraliĹmy sobie brzegi jeziora Loch Awe. Nad brzegiem Loch Awe wypatrywaliĹmy wszystkich ruin zamkĂłw zaznaczonych na mapie. Niestety, nie udaĹo siÄ nam wypatrzyÄ Ardchonnell Castle, ale Finchairn (na zdjÄciu), mimo iĹź to tylko niepozorne ruiny, znaleĹşliĹmy bez trudu. KawaĹek dalej znaleĹşliĹmy wymarzone miejsce na obozowisko.				Tak wyglÄdaĹo nasze pole namiotowe na parÄ chwil przed rozbiciem namiotu. KawaĹek w prawo – brzeg Loch Awe.

		A o zachodzie sĹoĹca, nie ma to jak kÄpiel w lodowatej wodzie Loch Awe. CĂłĹź, zimno nie zimno, jezioro byĹo naszÄ jedynÄ ĹazienkÄ tego dnia, wiÄc nie byĹo marudzenia, Ĺźe boli...				Na poĹudniowo-wschodnim kraĹcu Loch Awe znajdujÄ siÄ ruiny kolejnego Ĺredniowiecznego zamczyska – Kilchurn Castle z XIV wieku. Do tego zamku dostaÄ siÄ moĹźna tylko ĹĂłdkÄ, choÄ na tym zdjÄciu to takie oczywiste nie jest.

		Kilchurn Castle raz jeszcze. Tym razem juĹź Ĺatwiej uwierzyÄ, Ĺźe znajduje siÄ on na wcinajÄcym siÄ w jezioro pĂłĹwyspie.				Kilchurn Castle z innej strony. Ale juĹź siÄ od niego oddalamy. PÄdzimy na pĂłĹnoc, do Oban.

		Destylarnia Oban, w nadmorskim, portowym miasteczku o tej samej nazwie. Destylarnia, zaĹoĹźona w 1794r., znajduje siÄ w samym centrum miasteczka, ciasno wciĹniÄta miedzy inne budynki.				GĂłrujÄca nad destylarniÄ charakterystyczna McCaig’s Tower zostaĹa zbudowana w latach 1895-1902 przez miejscowego potentata Johna Stuarta McCaig’a, miÄdzy innymi po to, Ĺźeby zapewniÄ miejscowym kamieniarzom pracÄ w zimie.

		Pogoda nam siÄ nieco popsuĹa na pobyt w Oban, a na dodatek zaczÄĹ siÄ odpĹyw. A Ĺźadna zatoka nie wyglÄda atrakcyjnie podczas odpĹywu. A z pozytywĂłw, w pubie zaraz na prawo od kadru, lejÄ przepyszne Belvahen z beczki.				W gĹÄbi, po prawej stronie, widaÄ port promowy, z ktĂłrego moĹźna m.in. wyruszyÄ na Islay. Na pierwszym planie jednak urzekĹa mnie nazwa jednego z jachtĂłw.

		Jeszcze raz rzut oka na zatokÄ w Oban. Tym razem z nabrzeĹźa, do ktĂłrego przybijajÄ promy z Mull, Lismore, czy Islay.				Od mojej pierwszej wizyty w Oban, miejscowoĹÄ ta bardziej kojarzy mi siÄ z owocami morza niĹź z whisky. W sklepikach tuĹź przy nabrzeĹźu moĹźna do woli kosztowaÄ krabĂłw, krewetek, maĹĹźy, ostryg, langustynek czy homarĂłw. Na zdjÄciu ugotowane szczypce kraba, ktĂłre uczynna sprzedawczyni na Ĺźyczenie poĹamie, byĹmy bez trudu wydobyli z nich pyszne miÄso.

		JeĹli komuĹ nie odpowiadajÄ same szczypce, moĹźe siÄ skusiÄ na caĹe kraby. Gotowe do spoĹźycia.				Lokalne krewetki nieco rĂłĹźniÄ siÄ wyglÄdem od tych najbardziej znanych. Jednak smakujÄ co najmniej rĂłwnie wyĹmienicie. A juĹź z niczym nie da siÄ porĂłwnaÄ ich smaku na nabrzeĹźu portowym. Trzeba tylko uwaĹźaÄ, Ĺźeby wszÄdobylskie mewy nam za duĹźo nie wyjadĹy.

		WytÄĹź wzrok, i znajdĹş destylarniÄ... Z tej perspektywy wyraĹşnie widaÄ jak bardzo miejscowa destylarnia wtopiona jest w ciÄg budynkĂłw. Jedynie wysoki komin wskazuje gdzie wytwarzana jest pyszna Oban 14yo.				Zamek Stalker – pochodzÄcy z XIV wieku zamek znajduje siÄ na wysepce, ktĂłra ĹÄczy siÄ z lÄdem jedynie podczas odpĹywu. Zamek znajduje siÄ w rÄkach prywatnych i sĹuĹźy wĹaĹcicielowi za mieszkanie. MoĹźna jednak – w sprzyjajÄcych okolicznoĹciach – umĂłwiÄ siÄ na zwiedzanie. Zamek pojawiĹ siÄ w ostatnich scenach filmu Monty Python i ĹwiÄty Gral.

		Malowniczo wyglÄdajÄca piramida z beczek (pustych!) na terenie destylarni Ben Nevis, u stĂłp gĂłry o tej samej nazwie, w miejscowoĹci Fort William. SÄ to duĹźe, ok. 500-litrowe beczki po sherry (butts). Dla porĂłwnania, obok stoi kilka beczek po bourbonie, zdecydowanie mniejszych.				Widok ogĂłlny na budynki destylarni Ben Nevis w Fort William. Dostrzec nawet moĹźna grupkÄ zwiedzajÄcych, co niechybnie Ĺwiadczy o tym, Ĺźe Ben Nevis da siÄ zwiedzaÄ.

		Jeszcze raz rzut oka na destylarniÄ Ben Nevis. W tle – masyw gĂłrski, w ktĂłrym znajduje siÄ najwyĹźsza gĂłra Wielkiej Brytanii, Ben Nevis (Beinn Nibheis – 1344 mnpm).				Teraz widaÄ wyraĹşnie, Ĺźe tego dnia nie miaĹaby wiÄkszego sensu prĂłba zdobycia szczytu Ben Nevis, ktĂłry znajduje siÄ gdzieĹ tam w chmurach. DlategoteĹź natychmiast po wizycie w destylarni, wyruszyliĹmy w dalszÄ drogÄ na pĂłĹnoc. GdybyĹmy wiedzieli, Ĺźe juĹź na drugi dzieĹ pogoda bÄdzie wymarzona na zdobywanie najwyĹźszych nawet gĂłr…

		Tutaj widaÄ wyraĹşnie, Ĺźe Ben Nevis znajduje siÄ w rÄkach japoĹskich. Destylarnia, nie gĂłra.				PamiÄtam jak niegdyĹ w tym miejscu pasĹy siÄ sĹynne szkockie kudĹate krowy, jako dodatkowa atrakcja dla zwiedzajÄcych. W tej chwili doĹÄ smutno (a moĹźe romantycznie?) poniewierajÄ siÄ tu puste beczki…

		Masyw Ben Nevis (1344 mnpm) widziany z drogi A830, wiodÄcej dalej na pĂłĹnoc Szkocji. KiedyĹ zdarzyĹo mi siÄ zdobyÄ ten szczyt, ale na gĂłrze juĹź byĹo zdecydowanie mniej malowniczo. MgĹa ograniczaĹa widocznoĹÄ do kilku metrĂłw. Nie wiem kiedy znowu skuszÄ siÄ na takÄ wspinaczkÄ.				Pierwsze jaskĂłĹki dobrej pogody muskajÄ zbocza masywu. Po prawej stronie widaÄ budynki elektrowni szczytowo-pompowej, wspomagajÄcej miasteczko Fort William.

		Neptune’s Staircase to system oĹmiu Ĺluz na Kanale KaledoĹskim. DziÄki nim moĹźliwa jest Ĺźegluga od Morza PĂłĹnocnego, przez Loch Ness, Loch Lochy, do zatoki Loch Linnhe i wreszcie Morza Irlandzkiego i Atlantyku.				Widok na jezioro Loch Shiel w miejscowoĹci Glenfinnan i na wznoszÄcÄ siÄ ponad zatokÄ gĂłrÄ Beinn Odhar Bheag po prostu mnie urzekĹ. No dobrze, samej gĂłra troszkÄ siÄ schowaĹa za chmury, ale widok i tak potrafi powaliÄ.

		Wiadukt w Glenfinnan, po ktĂłrym biegnÄ tory kolejowe z Fort William do Mallaig. Wiadukt ten zobaczyÄ moĹźna byĹo w jednej ze scen filmu o Harrym Potterze. Dolina Glenfinnan otoczona jest przez gĂłry Sgurr An Utha, Sgurr An Coireachan oraz Sgurr Thuilm. No i ciÄgle nie wiadomo czy nastÄpny dzieĹ (planowany do spÄdzenia na Skye) przyniesie piÄknÄ pogodÄ, czy pĂłjdzie w stronÄ szkockiego paskudztwa.				Pomnik JakobitĂłw na tle Loch Shiel. Na szczycie pomnika, bÄdÄcego wieĹźÄ, na ktĂłrÄ moĹźna wejĹÄ, znajduje siÄ pomnik Bonnie Prince Charlie (Karol Edward Stuart, zwany rĂłwnieĹź MĹodszym Pretendentem). Prywatnie prawnuka Jana III Sobieskiego.

		Czas wyruszyÄ z Glenfinnan w dalszÄ drogÄ w stronÄ Mallaig, skÄd mieliĹmy zamiar promem przedostaÄ siÄ na wyspÄ Skye. Po drodze jednak juĹź wyglÄdaliĹmy miejsca na biwak. NajchÄtniej pola namiotowego, bo byĹ juĹź czas najwyĹźszy na jakiĹ prysznic. No i po drodze widzieliĹmy takie wĹaĹnie widoki, jak ten na zdjÄciu.				Jak okiem siÄgnÄÄ, ani kawaĹka terenu na tyle pĹaskiego, Ĺźeby moĹźna byĹo na nim rozbiÄ namiot. ChoÄ okolicznoĹci przyrody... niepowtarzalne w chylÄcym siÄ ku zachodowi sĹoĹcu.

		Po nocy spÄdzonej ostatecznie w jakimĹ pensjonacie, po butelce piwa Sheepshaggers (!) wieczorem i po pysznym Ĺniadanku (jajka na boczku), wczesnym rankiem trafiliĹmy wreszcie do portu w Mallaig, z ktĂłrego wybieraliĹmy siÄ na bodaj najpiÄkniejszÄ szkockÄ wyspÄ – Skye. Tymczasem, ciÄgle jesteĹmy w porcie.				Port w Mallaig okazaĹ siÄ bardzo wdziÄcznym tematem do fotografowania, a czas oczekiwania na prom zdawaĹ siÄ dĹuĹźyÄ. WaĹźne, Ĺźe na niebie byĹo coraz mniej chmur, co zapowiadaĹo cudownÄ pogodÄ na Skye.

		Na budynku terminalu portowego widniejÄ napisy w dwĂłch jÄzykach – angielskim i szkockim gaelickim. Jak na wiÄkszoĹci znakĂłw drogowych i wszelkich innych podawanych publicznie informacjach, wskazĂłwkach, itp.				PiÄkne poranne sĹoĹce wyglÄda bardzo obiecujÄco. To zdjÄcie zrobione zostaĹo juĹź z pokĹadu promu, ktĂłry zabraĹ nas do Armadale na wyspie Skye.

		I jeszcze ostatni rzut oka na ĹźaglĂłwki i kutry rybackie przycumowane w porcie w Mallaig. Skye, here we come!				I juĹź jesteĹmy na Skye. Znajdujemy siÄ teraz w dolinie rzeki Sligachan, podziwiamy gĂłry Cuillin Hills.

		Potok Sligachan raz jeszcze, Cuillin Hills w dalszym ciÄgu w tle.				SpĹywajÄcy po wzgĂłrzach potok tworzy malowniczy wodospad na jednym ze stokĂłw gĂłry Storr. PoniĹźej znaleĹşliĹmy sobie miejsce na poĹudniowy popas. Z widokiem na skaĹÄ Old Man of Storr – na jednym z kolejnych zdjÄÄ.

		OmszaĹe skaĹy i kaskady wody – nie wiem jak wam, ale mnie siÄ ten widok bardzo spodobaĹ. No i cudowna, zupeĹnie nie-szkocka pogoda.				Ten sam potok nieco wyĹźej, ponad wodospadem. W tle wzgĂłrza Trotternish.

		I jeszcze raz ten sam wodospad, tym razem widok w przeciwnym kierunku. Wodospad znajduje siÄ tam, gdzie nagle koĹczy siÄ potok. A w tle – jezioro Loch Leathan, do ktĂłrego ostatecznie wpada nasz malowniczy potoczek.				Loch Leathan w caĹej okazaĹoĹci. W tle sĹynna skaĹa Old Man of Storr. Przy biegnÄcej wzdĹuĹź jeziora drodze, nieco ponad wysepkÄ, biaĹy punkt to kolejny samochĂłd, ktĂłry zatrzymaĹ siÄ w miejscu, gdzie chwil parÄ temu popasaliĹmy nad potokiem z wodospadem z poprzednich zdjÄÄ.

		ZbliĹźenie na Loch Leathan i Old Man of Storr. Za chwilÄ ruszamy w stronÄ miejscowoĹci Portree i dalej do destylarni Talisker. Nie moĹźna byÄ na Skye i nie odwiedziÄ Talisker.				DotarliĹmy do Talisker. Jak widaÄ, nie jest to urocze i malownicze miejsce, jak choÄby Ardbeg, czy Lagavulin. SpĂłĹşniliĹmy siÄ jednak na ostatniÄ turÄ zwiedzania, co jakoĹ bardzo mnie nie zmartwiĹo. Talisker juĹź kiedyĹ zwiedzaĹem (bez zachwytĂłw), a fotografowaÄ w Ĺrodku nie wolno, wiÄc po co wydawaÄ 4,50 GBP?

		Na tym zdjÄciu widaÄ wyraĹşnie, Ĺźe Talisker jest destylarniÄ dla turystĂłw. I to niezbyt obytych w destylarnianym Ĺwiecie, skoro wszystko trzeba im tak wielkimi literami opisaÄ. Wrota z lewej prowadzÄ do hali alembikĂłw, wrota z prawej – do pomieszczenia z kadziami zaciernymi.				Widok ogĂłlny na Talisker. Za plecami fotografujÄcego rozciÄga siÄ zatoka Loch Harport.

		Jak widaÄ, w Loch Harport byĹ akurat odpĹyw. Widok na Talisker, wĹÄcznie z magazynami.				Loch Harport, tuĹź obok destylarni Talisker. W tle gĂłry Cuillins.

		Tego samego dnia opuĹciliĹmy wyspÄ Skye –tym razem przez most w miejscowoĹci Kyle of Lochalsh – i udaliĹmy siÄ na pĂłĹnoc. Zanim jednak na pĂłĹnoc, zatrzymaliĹmy siÄ przy bodaj najbardziej malowniczym zamczysku w Szkocji – Eilean Donan nad brzegami Loch Duich.				Podczas odpĹywu brzegi Loch Duich nie wyglÄdajÄ zbyt malowniczo, ale nic nie jest w stanie odebraÄ uroku Eilan Donan Castle. Zamek ten znany jest, miÄdzy innymi ze swojego „wystÄpu” w filmie „NieĹmiertelny”.

		PochodzÄcy z 1220r. zamek zbudowany zostaĹ na wysepce Eilean Donan (Wyspa Donan), od ktĂłrej bierze nazwÄ, w pobliĹźu miejscowoĹci Dornie. Zamek ĹÄczy z lÄdem kamienny most, chociaĹź podczas odpĹywu moĹźna siÄ do niego dostaÄ niemal suchÄ stopÄ nawet bez mostu.				Kosze do poĹowu krabĂłw na brzegu Loch Duich. W tle zamek Eilean Donan i gĂłrujÄcy nad nim szczyt Beinn A’Chuirn.

		Zamek Eilean Donan „wystÄpowaĹ” nie tylko w „NieĹmiertelnym”. KrÄcono tu rĂłwnieĹź sceny do filmu „Loch Ness”, oraz do jednego z odcinkĂłw Bonda – „Ĺwiat to za maĹo”.				Eilean Donan jest udostÄpniony do zwiedzania. MoĹźna rĂłwnieĹź wynajÄÄ go na wesele. Podczas mojego pierwszego pobytu w Eilean Donan trafiĹem akurat na takÄ ceremoniÄ, ktĂłra odbywaĹa siÄ na dziedziĹcu zamku, a goĹci witaĹ we wrotach dudziarz wygrywajÄcy tradycyjne szkockie melodie.

		Podczas przedzierania siÄ przez chaszcze w poszukiwaniu punktu widokowego na Eilean Donan, natknÄĹem siÄ na drzewo pokryte porostami – dowĂłd na wilgotnoĹÄ tutejszego klimatu.				Z tego miejsca widaÄ wyraĹşniej dlaczego Eilean Donan uwaĹźany jest za takÄ piÄknÄ budowlÄ.

		Po przedarciu siÄ przez gÄste, najeĹźone kolcami krzaczory – z naraĹźeniem zdrowia i Ĺźycia – znalazĹem wreszcie odpowiedni punkt widokowy na zamek, zatokÄ Loch Duich, a w tle rĂłwnieĹź na wyspÄ Skye i gĂłry Cuillin Hills.				I co, nie jest malowniczy? A z ciekawostek – na wyspie (czyli na zamku) doliczono siÄ... 1 mieszkaĹca. Bo zamek jest w gruncie rzeczy domem mieszkalnym, siedzibÄ klanu MacRae.

		Po emocjach zwiÄzanych z wizytÄ na Skye i Eilean Donan, przyszedĹ czas na znalezienie sobie miejsca na nocleg. Nie byĹo to Ĺatwe w gĂłrzystym i skalistym terenie, ale wreszcie udaĹo siÄ nam znaleĹşÄ w miarÄ pĹaskie miejsce w dolinie Glen Torridon. Ta wÄska droga z mijankami to jedna z gĹĂłwnych drĂłg prowadzÄcych na pĂłĹnoc Szkocji. Za znakiem oznaczajÄcym mijankÄ dostrzec moĹźna dach naszego samochodu. Tam teĹź rozbiliĹmy nasz namiot na jednÄ z najtrudniejszych nocy tej wyprawy. MnoĹźÄce siÄ na potÄgÄ w pobliskich mokradĹach, szkockie meszki (midges) ciÄĹy niemiĹosiernie, nie byĹo mowy o wyjĹciu z namiotu nawet w celu oprĂłĹźnienia pÄcherza. A wiÄc i o jego napeĹnianiu piwem nie byĹo mowy. Tak wiÄc, spÄdziliĹmy ten wieczĂłr oglÄdajÄc zdjÄcia w dusznym namiocie i spoglÄdajÄc od czasu do czasu tÄsknie na butelki z piwem...				Nasze obozowisko o poranku. Ta gĂłra w tle to Sgurr Dubh. Meszki tnÄ w dalszym ciÄgu, wiÄc szybciutko pakujemy samochĂłd i uciekamy z tego piÄknego, ale niezbyt przyjaznego miejsca.

		Jeszcze jedno ujÄcie opuszczonego namiotu, tym razem z drugiej strony, na tle gĂłry Liathach. Co ciekawe, mimo iĹź w zasiÄgu wzroku nie ma ani jednego drzewa, okolica po tej stronie doliny nazywa siÄ Torridon Forest.				Namiocik trzeba byĹo obfotografowaÄ ze wszystkich stron w tak piÄknym miejscu. Tym razem na tle Beinn Eighe. I juĹź-zaraz nas tu nie ma.

		Wysoki brzeg jeziora Dubh Loch doskonale siÄ spisaĹ jako miejsce na Ĺniadanie. Wrzosy, gĂłry – po prostu Ĺlicznie. No i wiaĹ wcale nielekki wiaterek. A jak wieje wiatr, to nie gryzÄ midges.				Brzegi Dubh Loch porastaĹy piÄknie kwitnÄce wrzosy.

		Dubh Loch w caĹej okazaĹoĹci. Po drugiej stronie – opuszczone domostwo, jakich doĹÄ duĹźo na pĂłĹnocy Szkocji. W tle, po lewej stronie, gĂłra Baosbheinn we Flowerdale Forest. Znowu bezdrzewny las…				ZbliĹźenie na kwitnÄce wrzosy. Lipcowe kwitnienie nie jest tak obfite, jak we wrzeĹniu, ale za to barwa kwiatĂłw jest zdecydowanie bardziej intensywna.