 Tobermory znana jest przede wszystkim w postaci Tobermory 10YO single malt whisky. Jest to lekki i łagodny trunek, raczej słodki, o nieznacznych akcentach torfu, słodu, mięty i orzechów. Fakt iż - mimo usytuowania destylarni na wyspie - whisky ta dojrzewa w magazynach na stałym lądzie, z dala od morza, daje w efekcie whisky z wysp, w której trudno doszukać się tej złożoności charakteru i akcentów wodorostowo-słono-morskich, którymi poszczycić się mogą wszystkie inne whisky produkowane bądź na wyspach, bądź na wybrzeżu stałego lądu. Destylarnia Tobermory produkuje również inną whisky, znaną pod nazwą Ledaig. Ledaig - druga obok Tobermory whisky produkowana na wyspie Mull, w destylarni Tobermory - jest trunkiem o bardziej zdecydowanym smaku i silnie torfowym zacięciu. Jest to whisky, w której aromacie i smaku odnaleźć można przede wszystkim akcenty torfowo-dymne, a obok nich - paloną trawę, słód, orzechy, migdały, czasem nutki miętowe. Butelkowana jest zarówno przez producenta - głównie w wersji bez specyfikacji wieku - jak i przez niezależnych dystrybutorów.
Destylarnia Tobermory znajduje się na wyspie Mull, nieco na północ od dwóch innych wyspo słynących ze swych whisky - Islay i Jura. Założona została w roku 1795, w małej miejscowości rybackiej, zwanej wówczas Ledaig (stąd nazwa drugiego rodzaju whisky produkowanej w tym zakładzie). Jej historia to długie okresy przestoju, poprzetykane krótkimi zrywami produkcyjnymi, po których znowu destylarnię zamykano. Wiązało się to z nader częstymi i licznymi zmianami właścicieli destylarni. Na przykład, produkcja w Tobermory kompletnie zamarła na okres od 1930 do 1972 roku, kiedy to produkcję wznowiono. Jednak po to tylko, by ją ponownie zamknąć w 1975 roku. W tym krótkim czasie destylarnia dysponowała własnymi magazynami na terenie wyspy, przez co charakter dojrzewanej tam whisky zyskiwał na złożoności, a notowania Tobermory u koneserów były wysokie. Destylarnia została uruchomiona ponownie na przełomie 1989 i 1990 roku. Jednak zanim to nastąpiło sprzedano magazyny celne destylarni i zaadaptowano je na mieszkania. Od tej pory whisky Tobermory leżakuje w magazynach innej destylarni należącej do Burn Stewart, Deanston - nieco na północ od granicy między Lowlands a Highlands. Do produkcji Tobermory wykorzystuje się słód suszony bez użycia torfu, tak więc cała torfowość whisky pochodzi tylko i wyłącznie z wody wykorzystywanej do jej produkcji. Woda ta, zanim trafi do destylarni, przepływa przez rozległe torfowiska, które nadają jej ten charakterystyczny aromat i smak.
Produkcja dwóch różnych gatunków whisky w jednej destylarni - Tobermory i Ledaig - możliwa jest dzięki zastosowaniu różnego rodzaju słodu (suszonego beztorfowo do Tobermory i wysoce zatorfowionego do Ledaig). Jednak w przypadku Tobermory duże znaczenie ma również fakt wykorzystania dwóch różnych zestawów alembików do destylacji alkoholu. Tak więc rzec można, że Tobermory to tak naprawdę dwie destylarnie w jednej. Na terenie zakładu znajdują się dwa komplety alembików, z których jeden komplet (dwa alembiki) stosowany jest w produkcji Tobermory, a drugi (kolejne dwa alembiki) - w produkcji Ledaig. Ta druga nosi oryginalną nazwę osady rybackiej, w której znajduje się destylarnia, a leżakuje - podobnie jak Tobermory - w magazynach na terenie Deanston - innej destylarni należącej do firmy Burn Stewart. |
