 Dailuaine (wym. 'daljuen') najbardziej znana jest w wersji 16-letniej single malt wchodzącej w skład serii Flora & Fauna. Jest to whisky, w której wyraźnie daje się zauważyć - również gołym okiem - efekty dojrzewania części destylatu w beczkach po sherry. Jej bursztynowa barwa wpadająca wręcz w czerwień nie pozostawia co do tego wątpliwości. Również aromat i smak Dailuaine 16YO zdradza pochodzenie części beczek, w których owa whisky dojrzewała. Ponadto, wyczuwalne są akcenty słodowe, owocowe, dębowe i jakby perfumowe. Na finiszu Dailuaine pozostawia dość długi, delikatny posmak, w którym w dalszym ciągu wyczuć można akcenty rodem z sherry. Ponadto Dailuaine dostępna jest w wersji Vintage 1980 Cask Strength Limited Edition (63% vol.), Rare Malts 1973 (60,92% vol.), jak również w co najmniej kilku wersjach pochodzących od niezależnych dystrybutorów, w tym głównie pochodzących z firmy Gordon & MacPhail (Connoisseurs Choice).
Destylarnia Dailuaine to w pełni tego słowa znaczenia destylarnia ze Speyside. Usytuowana jest w samym centrum regionu, w niewielkiej miejscowości Carron, nad samą rzeką Spey. Od Carron (i samej Dailuaine) niedaleko jest do Glenrothes, Aberlour, Imperial, Cardhu czy Macallan. Ot, takie zagłębie. Nazwa jej oznacza w języku gealickim 'zieloną dolinę', co doskonale oddaje jej położenie w dolinie między górą Benrinnes a właśnie rzeką Spey. Sama destylarnia zbudowana została w roku 1852. Założona została przez Williama McKenzie, a w roku 1925 stała się częścią koncernu DCL (późniejsze UDV) i tak zostało już do dna dzisiejszego. Zakłady przebudowywane były w roku 1917, kiedy to część budynków strawił pożar, oraz w latach 1959-1960. Dailuanie, podobnie jak np. pobliska Imperial, miała swoją własną odnogę linii kolejowej, która służyła zarówno do zaopatrywania destylarni w słód i węgiel, jak również do transportu wyprodukowanej whisky. Z tej samej linii kolejowej korzystali również zwiedzający destylarnię. W chwili obecnej najdogodniej dojechać można do Dailuaine samochodem, a z kolei pozostały tylko wspomnienia oraz parowóz, który niegdyś obsługiwał tę linię, zwany 'Dailuaine No. 1'. Znaleźć go jednak można na terenie innej destylarni, mianowicie Aberfeldy - jakieś 100 kilometrów na południe, w Highlands. Do Dailuaine dotrzeć można również pieszo, wzdłuż trasy zwanej Speyside Way, wiodącej z Tomintoul do ujścia Spey.
Omawiając Dailuaine nie można pominąć jej ogromnego wkładu, jeżeli nie w rozwój szkockiego przemysłu gorzelniczego, to na pewno w architekturę samych destylarni. Otóż w roku 1889 ówcześni właściciele Dailuaine zlecili pewnej firmie architektonicznej zaprojektowanie nowego, lepszego systemu wentylacji suszarni słodu jęczmiennego. W pracach posłużono się "złotymi" proporcjami używanymi już w starożytności przy budowie piramid egipskich, za cel postawiono sobie, oprócz funkcjonalności wentylacyjnej, przystosowanie do warunków atmosferycznych panujących na północy Szkocji (znaczne opady śniegu i deszczu), a w rezultacie tych działań, wkrótce suszarnię słodu Dailuaine zwieńczyła charakterystyczna "pagoda" - kształt, który od tej pory kojarzony jest ze szkockimi wytwórniami whisky. Niestety, oryginalną pagodę Dailuaine strawił pożar w roku 1917.
Podobnie jak wiele innych whisky należących do DCL (czy później UDV), Dailuaine wykorzystywana była do niedawna głównie do zestawiania flagowego blendu koncernu, mianowicie Johnnie Walker. Dopiero w roku 1991 doczekała się należnego uznania jako single malt i włączenia w skład najbardziej chyba znanej serii whisky słodowej Flora & Fauna w postaci 16YO single malt. Później przyszła kolej na wersje cask strength, również firmowane przez United Distillers. Naturalnie, pojawiły się również stosunkowo liczne wersje pochodzące od niezależnych dystrybutorów, z których na szczególną uwagę zasługuje Dailuaine 21YO 1980 cask strength z firmy Adelphi, o której więcej w notkach z degustacji. |
