 Bunnahabhain (wym. "bunahaven") wytwarzana jest na północno-wschodnim wybrzeżu wyspy Islay i posiada wszystkie cechy charakterystyczne dla trunków z tego regionu. Jest jednak zdecydowanie łagodniejsza niż bardziej agresywne w smaku sąsiadki. Na rynku spotykana jest w postaci 12.letniej single malt i jako taka jest trunkiem o jodowo-słonym posmaku, znacznie mniej torfowym niż Lagavulin, Laphroaig czy Ardbeg, świeżym bogatym aromacie i długim finiszu. Istnieje jeszcze kilka wersji rocznikowych Bunnahabhain, lecz na rynku występują dosłownie w ilościach śladowych.
Destylarnia Bunnahabhain jest jedną z najmłodszych destylarni na Islay. Została wybudowana w 1881 roku, podobnie jak usytuowana na przeciwległym wybrzeżu Bruichladdich. O ile nie jest to może najciekawsza whisky z Islay (co wcale nie znaczy, że jest to whisky nieciekawa), o tyle historia jej powstania jest niezwykła. Wybudowali ją bracia Greenless, farmerzy szukający możliwości zwiększenia dochodów z produkowanego jęczmienia. Samo w sobie nie jest to niczym dziwnym. Jednak większość destylarni powstawała w miejscu, gdzie wcześniej odbywała się nielegalna produkcja whisky, lub w miejscu, z którego można było w sposób łatwy i tani eksportować destylat do innych regionów i za granicę. Tymczasem jedynym atutem miejsca, w którym powstała Bunnahabhain było źródło wysokiej jakości wody znajdujące się na zupełnym pustkowiu. Nie było tam niczego - drogi dojazdowej, przystani portowej, żeglownej rzeki, nawet pojedynczego drzewa, nie mówiąc już o osadach ludzkich. Bracia Greenless wiedzieli jednak jakie znaczenie w produkcji whisky ma woda, oraz że w owym czasie było na rynku olbrzymie zapotrzebowanie na whisky do produkcji blendów, które właśnie pod koniec XIX wieku podbijały świat. Budowa destylarni, co było do przewidzenia, napotykała raz po raz trudności wynikające właśnie z tego nietypowego położenia. Cały sprzęt i materiały do budowy zakładów trzeba było przywieźć drogą morską, a brak przystani portowej z prawdziwego zdarzenia bardzo utrudniał wyładunek. Należy pamiętać, że klimat na Islay jest bardzo surowy, a otaczające wyspę morze rzadko bywa spokojne. W efekcie pewnego szczególnie groźnego sztormu zniszczeniu uległy na wpół ukończone budynki, a dwa statki z materiałami budowlanymi i sprzętem uległy zatopieniu.
Budowę ukończono dopiero po dwóch latach, tak więc za datę otwarcia destylarni powinno się przyjmować raczej rok 1883. Z czasem destylarnia Bunnahabhain dała początek miasteczku o tej samej nazwie - odwrotnie niż w większości przypadków - wybudowano szkołę, kościół, drogę łączącą Bunnahabhain z najbliższą miejscowością, Port Askaig. Wybudowano też Nabrzeże portowe, które przez długi czas służyło do wyładunku jęczmienia i załadunku beczek z destylatem. Z czasem tę funkcję przejął jednak Port Askaig. W roku 1887 destylarnia Bunnahabhain połączyła się z Glen Rothes ze Speyside tworząc tym samym spółkę Highland Distillers, do której Bunnahabhain należy do dnia dzisiejszego.
Bunnahabhain, zgodnie z założeniami braci Greenless, od samego początku wykorzystywana była do sporządzania blendów. Dopiero pod koniec lat sześćdziesiątych zaczęto butelkować i rozprowadzać na rynku single malt produkowany na pustkowiu na północnym wybrzeżu Islay. Bunnahabhain sprzedawana jest w charakterystycznej, pękatej butelce z ciemnozielonego szkła, a na etykiecie widnieje rysunek przedstawiający marynarza spieszącego do domu na Islay, oraz tytuł popularnej pieśni ludowej "Westering Home", której pełny tekst znajdziemy na tylnej ściance pudełka, w które pakowana jest butelka.
|
