 Ben Nevis to przede wszystkim nazwa najwyższej góry w Wielkiej Brytanii (1344 m.n.p.m.) znajdującej się nad zachodnim wybrzeżem Szkocji, w pobliżu miejscowości Fort William. Od góry nazwę swą bierze destylarnia usytuowana u jej stóp, właśnie w Fort William. Dość burzliwe losy destylarni, często zmieniający się właściciele, trudności ekonomiczne, brak wyczucia rynku - wszystko to spowodowało, że Ben Nevis jest whisky dość rzadko spotykaną na rynku. Nie ma też najwyższych notowań wśród koneserów. Jest to whisky o mocnym smaku, wyraźnych akcentach słodowych i silnym posmaku sherry biorącym się, oczywiście, z faktu iż duża destylatu, z którego sporządza się Ben Nevis leżakuje w beczkach po sherry. Ben Nevis, a właściwie Dew of Ben Nevis (Rosa z Ben Nevis) to także nazwa blendów produkowanych przez tę samą destylarnię.
Destylarnia Ben Nevis założona została w roku 1825 przez "Long Johna" McDonalda, człowieka potężnej postury i niemal dwumetrowego wzrostu (stąd przydomek). To jemu zawdzięczamy powstanie wspomnianego blendu Dew of Ben Nevis, jak również innego, znanego do dzisiaj pod nazwą Long John. Założyciel Ben Nevis był człowiekiem niezwykle przedsiębiorczym, wkrótce po uruchomieniu destylarni okazało się, że popyt na jej produkty jest na tyle duży, że trzeba było ją powiększyć poprzez instalację drugiego zestawu alembików. Fort William jest portem morskim, co miało niebagatelny wpływ na możliwość transportu whisky i jej eksportu. W roku 1894 zbudowana została linia kolejowa, która te możliwości jeszcze bardziej powiększyła i nie pozostała bez wpływu na dalszy rozwój destylarni.
W roku 1955 destylarnia Ben Nevis została zakupiona przez niejakiego Josepha Hobbsa, który wcześniej dorobił się fortuny na dostawach alkoholu z Kanady do objętych prohibicją Stanów Zjednoczonych. Po powrocie do Szkocji zakupił on kilka destylarni whisky, w tym Bruichladdich czy Glenkinchie, a także właśnie Ben Nevis. Za jego sprawą wprowadzono w Ben Nevis pewną innowację, mianowicie rozpoczęto produkcję zarówno whisky słodowej, jak i zbożowej w jednej destylarni. Było to uzasadnione zważywszy na fakt produkcji przede wszystkim whisky mieszanej, wspomnianej już Dew of Ben Nevis. Pozwoliło to ograniczyć produkcję tego typu whisky w jednym zakładzie, co nigdy wcześniej nie miało miejsca. Hobbs okazuje się jednak kiepskim biznesmenem, gdyż produkowana przez niego whisky nie podbija rynku, a sam zakład zostaje zamknięty w roku 1978. Destylarnia zostaje przejęta przez grupę Whitbread w roku 1981, ale wskutek niesprzyjającej koniunktury musi zostać ponownie zamknięta pięć lat później. Cały ten proces wydaje się o tyle trudny do zrozumienia, że właśnie w tym czasie na całym niemal świecie wzrasta popyt na whisky słodową, od której podobno niemal w szwach pękały piwnice destylarni Ben Nevis.
Wydawało się, że Ben Nevis skazana jest na kompletne zapomnienie i pewnie tak by się stało gdyby nie samurajska odsiecz ekonomiczna z Japonii. W roku 1989 destylarnia Ben Nevis zostaje zakupiona przez japońską grupę Nikka, jednego z przodujących producentów whisky w Japonii. Pod koniec 1990 roku, po gruntownej modernizacji, Ben Nevis ponownie rozpoczyna produkcję whisky słodowej. Ostatecznie zaniechano jednak produkcji whisky zbożowej. W roku 1991 Ben Nevis otwiera swoje Visitor Centre i przyjmuje zwiedzających. A że okolica Fort William i sam szczyt Ben Nevis przyciągają rzesze turystów, w Ben Nevis Distillery Visitor Centre jest zwykle bardzo tłoczno. |
